Een mens kan soms in een vlaag van verstandsverbijstering, na een verkeerd pilletje, door een acute aanval van dissociatie, als in een droom of onverhoeds gewekt uit een comateuze slaap in de werkelijkheid ontwaken en denken: zijn we nou met z’n allen gek geworden of heb ik te zwaar getafeld?

Een beangstigende ervaring!
Nog beangstigender is: deze ervaring kan ook optreden door een enkel nieuwsfeit of, erger nog, door een opeenstapeling van verwante nieuwsfeiten.

Gisteren was het weer zo ver en herbeleefde ik deze ervaring die, hoewel ik hem nu toch al meerdere malen beleefde, niets van zijn traumatische karakter verliest.
Waarschijnlijk werd ik getriggerd door de naam Elco Brinkman.

Een laatste voorproefje uit het nieuwe nummer van Driegonaal. Inmiddels door de drukker geleverd en hopelijk komende maandag verzonden aan de abonnees.
Dit is een fragment uit een artikel van Arjen Nijeboer.

Om het idee van gelijkheid werkelijkheid te laten worden, hebben we vormen van directe democratie nodig. Er kan dan nog steeds een parlement bestaan dat in principe het mandaat heeft om te beslissen. Maar zodra voldoende mensen hiertoe de hand opsteken, moet het mandaat terugkeren naar de burgers die vervolgens direct beslissen, via een referendum.

Voorjaarskriebels?
Een opknapbeurt voor de democratie!
Twee avonden met John Hogervorst

Een modern mens is een mondig mens. Hij (zij) wil leven op basis van zijn eigen keuzes. En niet alleen dat, hij wil ook mee kunnen doen aan het besluiten over  wetten en regels die (ook) voor hem gelden. In Nederland doen we dat laatste op een democratische manier.
Beter kan haast niet zou je denken als je wereldwijd kijkt hoe dat soms elders gebeurt

Toch heerst er veel onvrede en wordt er al jarenlang gesproken over een gebrek aan vertrouwen van de kiezer in ‘de politiek’. Zou het echt niet beter kunnen? Is ons democratisch systeem ‘af’ en niet voor verbetering vatbaar?

Misschien is ons democratisch systeem wel toe aan een flinke opknapbeurt! Hoe zou dat er uit kunnen zien?

Op de Koningsvaren

De Koningsvaren van de Horsten
Dreigde bij het varen te verdorsten.
In zijn sloep, omringd dus door veel nat,
Zocht hij diep wanhopig een volle krat.
“Hoewel ik water toch graag beheer”,
Sprak hij, “Doet, om te drinken, bier mij meer”!
En ’t volk stond juichend langs de kant:
Een brouwerij brengt welvaart in Ons Land!
Toos Komma

Nog een voorproefje uit het nieuwe nummer dat we rond 11 maart verwachten:
een fragment uit de reeks Over graan & goud van Christopher H. Budd
Natuur is een van de grenzen van het economisch leven. De andere is geest. De vaardigheden van de mens vertegenwoordigen , in analogie met natuurlijke fenomenen, onzichtbare realiteiten. Wanneer we niet blijven staan bij iemands vaardigheden als zodanig (bijvoorbeeld de vaardigheid van het houtsnijden), kunnen we doordringen tot de processen waarbij deze vaardigheden ontkiemen en van daar naar de individuele mens die deze vaardigheden zogezegd belichaamt. In deze zin kunnen we, als een directe weerspiegeling van natuur, ons begrip van wat met geest wordt bedoeld verdiepen, en kunnen we komen tot een moeilijk te benoemen maar reëel begrip van de spirituele wereld – tot dat wat schuilgaat achter en tot uitdrukking komt in de vaardigheden van de mens.

Duurzaamheid heeft tot dusverre vooral betrekking op de verhouding van de mens tot de aarde: duurzame landbouw, duurzaam omgaan met grondstoffen, duurzame energie. Het duurzaam omgaan met alles dat we in materiële zin op aarde aantreffen zou expliciet en bewust de basis van alle economische activiteit moeten (en kunnen) zijn.

Het ligt natuurlijk erg voor de hand om het begrip duurzaamheid te beschouwen tegen de volle breedte van het leven van de mens en het niet alleen te verbinden met het gebied waarin de mens bezig is met dat wat de aarde materieel biedt (dat is het gebied van de economie). Nee, niet alleen het menselijk overleven (een typering van dat wat economische activiteit mogelijk maakt), ook het menselijk streven en het menselijk samenleven zouden in een duurzaam perspectief geplaatst kunnen worden.

Het is hier, op deze website, geheel buiten de orde maar het lijkt zo stil in het land van antroposofen sinds de uitzending van De Hokjesman.

Is iedereen blij dat ‘we’ er zó van af gekomen zijn? Had het veel erger kunnen zijn? De antroposofie in Nederland best mooi getroffen?

Helaas zullen we onkundig blijven van het materiaal dat De Hokjesman buiten zijn uiteindelijke uitzending liet. Maar het verslag van zijn expeditie door antroposofenland bevatte een paar leerrijke ontdekkingen:

1. Het is kennelijk onmogelijk in Nederland een mens te vinden die er rond voor uitkomt en die gewoon zegt: “Jawel, ik ben antroposoof”.
2. Voor zover antroposofen van de gelovige soort zijn leiden ze aan een onhebbelijke drang tot bekeren.
3. Voor zover antroposofen van de wetenschappelijke tak zijn, verstoppen ze zich onder een verstikkende deken van wetenschappelijke relativisme: laat 1000 hypotheses bloeien en pluk je eigen boeketje.

De vooruitgang van de antroposofie in Nederland is verleden tijd, dat is mijn conclusie.