Een oude volkswijsheid zegt dat de weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens. Goed om in gedachten te houden bij het consumeren van het dagelijks nieuws.

In Amsterdam begint een proef om kinderen vanaf de leeftijd van 2,5 jaar naar school te laten gaan, vier dagdelen per week voor kinderen met, twee dagdelen per week voor kinderen zonder taalachterstand. Naar het schijnt is minister Asscher bezig met de voorbereidingen om iets dergelijks landelijk ingevoerd te krijgen.

Vanaf de ‘werkvloer’ (dat is waar zich de werkelijkheid afspeelt die beleidsnotaschrijvers en bestuurders zo graag naar hun overtuiging willen vormgeven) wordt gemeld dat de helft van de betrokken werkers ter plekke zélf de Nederlandse taal niet goed machtig is – maar dit terzijde.

Erger is dat het proces van aanpassing aan het bestaande, het verliezen van eigenheid, het kweken van desinteresse en het begraven van motivatie en levenszin – ik beschrijf nu een belangrijk bestanddeel van datgene wat nu ‘onderwijs’ wordt genoemd – nóg vroeger begint.

Om het in eigentijds Nederlands te zeggen: de war on taalachterstand leidt uitsluitend tot collateral damage.

Vandaag op een hele mooie verwoording van de sociale driegeleding gestuit:

“De idee van de driegeleding is geen politiek model. Zij wil de wereld niet verbeteren door een nieuwe, ‘betere’ ideologie op de plaats van een oude te zetten. Zij wil de mens de basis bieden om, overeenkomstig diens streven naar vrijheid, gelijkheid en broederschap, maatschappelijke structuren zó te vormen dat het best mogelijke – voor de mens en voor de zaak – bereikt kan worden. Zij wil geen waarheid verkondigen, maar wil de mens in staat stellen zijn waarheid zelf te vinden.”

(Thomas Wimmer, Der anthroposophischen Sozialimpuls (…), Tübingen 1990)

[een verdediging van Rijkman Groenink en andere schavuiten]

In de portemonnee van de gemiddelde Nederlander is steeds minder geld te vinden. Dat wil niet altijd direct zeggen dat we ook minder geld hebben. Pasjes, daar puilt de portemonnee tegenwoordig van uit en op die pasjes – we laten de eindeloze reeks pasjes van olieboeren, grootgrutters en luchtfietsers buiten beschouwing – rust een aanspraak op geld.

Het geld dat de Nederlander niet in de portemonnee heeft bevindt zich elders. Op een rekening-courant, een spaarrekening, een beleggingsrekening of is als tegoed opgebouwd bij verzekeraars, beleggingsfondsen en/of pensioenfondsen. Bankiers, verzekeraars, beleggers en fondsbeheerders hebben het er maar druk mee: met het bewaren en beheren van ons geld.

Om één of andere reden vinden wij het vanzelfsprekend dat wij, in ruil voor het ‘stallen’ van ons geld, een vergoeding krijgen in de vorm van rente, dividend, verzekeringsuitkering of waardevast pensioen. Tegelijkertijd, want waarom zouden we het anders niet zelf doen, is het toch ook duidelijk dat het beheren van geld en het ervoor zorgen dat het geld zijn waarde behoudt, vaardigheden, werk en organisatie kost.

Op het Groot Nimfkruid

Groot Nimfkruid uit Utrechts dreven
Gaat zich terugtrekken uit het leven.
“Deze stad”, sprak zij, “wordt helaas bestuurd
Zonder veel begrip voor de warme buurt.

Iedereen die aan het Zandpad zit
Wordt onverantwoordelijk hoog verhit.
Uitgerekend bij deze hittegolf
Besluit zo’n burgemeester Wolf-
Sen nimfenvolk extra te belasten
Door sluiting van alle ramen te gelasten”!

Toos Komma

De bankiers van tegenwoordig zijn de hogepriesters van vroeger.
Hardlopend over de hei in Drenthe kwam ik een bankje tegen dat daar ooit in het kader van een gezamenlijke actie van Staatsbosbeheer en Triodos Bank geplaatst is.  Op dat bankje kun je lekker zitten, uitrusten en over het Balloër Veld uitkijken. Heel aangenaam!
Je kunt er ook mijmeren over de vraag waar het eigenlijk met de banken naar toe moet en wat de rol van de bankier in deze tijd kan zijn. Hebben wij hogepriesters nodig en waarvoor dan wel?
Hier een fragment uit een blogbericht naar aanleiding van dit bankje:

“(…) Nieuwe manieren van omgaan met geld en het concreet werken aan een economie van samen delen en samen werken zijn nog altijd nodig. De praktijken van bankiers hebben de wereld in een diepe crisis gestort. Maar de groei van de Triodos Bank, hoe verheugend ook, heeft nog niet tot fundamentele veranderingen geleid. In termen van marktaandeel is ook de zo sterk gegroeide Triodos Bank een dwerg.

Is het beleid van de bank gericht op verdere groei en vergroting van het marktaandeel? Dat zou dan een beleid zijn dat de bank met vele andere banken of ondernemingen gemeen heeft. Ik hoop maar dat men binnen de bank helder en resoluut bezig is met het voorbereiden van nieuwe stappen. Want koplopers worden ingehaald en zakken dan terug naar het peloton. En wie in het peloton zit, geeft geen richting aan.

Wat kunnen de volgende stappen zijn van een bank die de praktijk van het bankieren wil veranderen? Ik geloof dat ik mezelf daarbij de volgende vragen zou stellen:
(…)”

Lees de blog hier

Onderstaand tekstje verscheen al eens eerder, op de vroegere Driegonaalwebsite, in november 2011. Het kan zonder al te veel ongemak nog eens gebruikt worden; tenslotte is het ook zinnig om duurzaam om te gaan met woorden en met gedane inspanning. Een vorm van hergebruik.
Voor een omwenteling is echter nog wat meer dan alleen hergebruik wenselijk…

Hoewel het wiel al lang geleden is uitgevonden is het voltrekken van een omwenteling nog steeds een moeilijke zaak. We hebben het nu natuurlijk over sociale omwentelingen.

De geschiedenis kent vele voorbeelden van omwentelingen die geen omwenteling waren: er vond weliswaar een omwenteling plaats maar die bracht geen echte verandering. Bijvoorbeeld: de namen en gezichten van machthebbers veranderen maar de structuur van de macht blijft onaangetast. Of: het decor verandert maar de regisseur blijft dezelfde. Zo kunnen we bijvoorbeeld langzamerhand constateren dat de omwenteling van afgelopen voorjaar in Egypte een optische illusie was, en geen echte omwenteling.

Op een vliegenzwam

‘n Vliegenzwam besefte in Amsterdam
Dat er voorlopig niets van vliegen kwam.
Ook nu zat ‘m helaas weer de kneep
In domme planning naar hij begreep.

Zonder dat iets teruggekoppeld werd.
De autoweg naar Schiphol deels versperd
En de spoorbaan wegens werk gesloten,
“M’n vakantie”, zei hij “mooi naar de klo…”!

Toos Komma