De juiste prijs werd op www.summer-foundation.org van verschillende kanten belicht. In nieuwsberichten, beschrijvingen van initiatieven die zich inzetten om tot de juiste prijs te komen en in blogberichten zoals deze:

Vorige keer kondigde ik aan om eens wat preciezer te kijken naar wat er voor nodig is om ervoor te zorgen dat producten de juiste prijs krijgen. Dat is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk te bedenken, kijkt u maar eens mee:

De bevolking van Zwitserland heeft nee gezegd tegen het voorstel om topsalarissen te beperken tot maximaal het twaalfvoudige van het laagste salaris.
Daar kunnen we in Nederland over denken wat we willen, we kunnen er moord en brand over schreeuwen of we kunnen over gaan tot de orde van de dag.
Maar de Zwitsers… de Zwitsers mochten er over stemmen.

“Wonderlijk dat je als mens soms helder kan inzien dat je iets doet dat niet klopt – en dat je desondanks niet bij machte lijkt om het anders te doen.

Het betalen van een eerlijke prijs voor alles dat ik als consument aanschaf, is een kwestie van gezond verstand, schreef ik eerder in dit blog: Blog over Fairtrade. Maar als ik in de winkel mijn dagelijkse boodschappen wil doen en daarbij alléén gebruik wil maken van artikelen met een eerlijke prijs, zal het niet meevallen om te vinden wat ik zoek. Van de ruim 20.000 artikelen die een gewone supermarkt in de schappen heeft staan, zijn er hooguit enkele tientallen die voor een eerlijke prijs te koop zijn.

De andere 19.970 zijn te duur óf te goedkoop (soms allebei)…”

Op www.summer-foundation.org is weer meer over de juiste prijs te vinden. Bijvoorbeeld een nieuwe blog en een beschrijving van True Price; een Nederlandse organisatie die grote bedrijven op het spoor van de juiste prijs wil zetten.

“Wie iets maakt of wie meewerkt aan het maken van een product, kan dat slechts doen wanneer er een concrete behoefte bestaan aan dat product. Het is de consument die een economisch productieproces mogelijk maakt. Dat doet hij door producten aan te schaffen en te consumeren. De verhouding tussen producent en consument is een verhouding van wederzijdse afhankelijkheid: producent en consument kunnen niet zonder elkaar.

Zonder de consument kan de producent niet produceren; zonder de producent kan de consument niet consumeren. (Ze worden daarin bijgestaan door de handel als schakel tussen producent en consument.) Producent en consument zijn levenslang op elkaar aangewezen!

Dat maakt het betalen van eerlijke prijzen tot een kwestie van gezond verstand.”

(Dit is een fragment van een blog over fairtrade en de juiste prijs, lees hier de volledige versie)
Bij Summer Foundation gaat het in de komende weken over de juiste prijs.

Vragen, vragen, vragen.

“Moeten we wel zo trots zijn op een systeem waarin het 20 miljoen dollar kost om in de Senaat te komen;
waarin een meerderheid van de Congresleden hun kiezers bepalen door geknoei met kiesdistricten in plaats van dat kiezers echt op hen stemmen; waarin het passieve kiesrecht wordt afgezwakt;
waarin wetgevers het merendeel van hun vrije tijd besteden aan het werven van fondsen in plaats van problemen te bestuderen;
waarin ons Congres een platform is geworden voor gelegaliseerde omkoperij;
waarin een minderheid van een minderheid onlangs dreigde Amerika’s credit rating te ondermijnen als een al aangenomen wet over de gezondheidszorg niet zou worden ingetrokken;
waarin we zelfs niet in staat zijn om ons gezonde verstand te gebruiken en automatische geweren te verbieden na een bloedbad onder schoolkinderen?”

Thomas Friedman, columnist van The New Yorker vandaag in de Volkskrant.

Geld is een wonderbaarlijke uitvinding: stel je eens voor hoe de wereld er zónder geld uit zou zien. Geld is een middel om te kunnen kopen wat we nodig hebben; het helpt om bezit langer te kunnen bewaren en is een eenheid waarin we de waarde van allerlei dingen kunnen uitdrukken.

Maar wat is geld eigenlijk, waar komt het vandaan en waaraan ontleent het zijn waarde?

De Nobelprijs voor de economie gaat dit jaar naar drie Amerikaanse economen die zich weliswaar met hetzelfde onderzoeksgebied bezighouden – namelijk het gedrag van beleggers en de prijsvorming van effecten – maar die het volkomen met elkaar oneens zijn. De ene Nobelprijswinnaar stelt dat het gedrag van beleggers volkomen rationeel is; de andere winnaar stelt dat het gedrag van de belegger irrationeel is en gebaseerd op emotie, en de derde winnaar onderzoekt hoe theorieën  over de prijsvorming van effecten getoetst kunnen worden.

Mogelijk heeft Nobelprijscomité de wereld met deze combinatie van prijswinnaars een Zen-achtige raadselspreuk willen opgeven. Zo in de trant van: ‘het kan vriezen of het kan dooien’.
Da’s net wat wij ook al dachten, naar aanleiding van een ander gesprekje over de economie.